WODN w Sieradzu

W ramach rządowego „Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa”, przy udziale środków budżetu państwa, zgodnie z Umową Nr 353/2017 z dnia 28.06.2017 r. nastąpił zakup książek w celu wzbogacenia zasobów biblioteki szkolnej o pozycje będące w sferze zainteresowania uczniów i służące realizacji podstawy programowej kształcenia ogólnego. Zakupiono książki na łączną kwotę 15.022,- zł w tym: dotacja celowa 12.000,- zł i środki własne – 3.022,- zł. Zakup nastąpił w ostatnim tygodniu listopada 2017 r., dzięki czemu księgozbiór szkolny powiększył się o 694 woluminy.

Przybyło nam 506 egzemplarzy nowych lektur i tomików poetyckich. W liczbie tej znajduje się m.in. 80 książek, które zostaną zaliczone do lektur zgodnie z nową podstawą programową (która będzie obowiązywała od 1 września 2019 r.). Wśród 178 pozostałych książek dominuje najnowsza beletrystyka (120 pozycji). O zakupie zadecydowały głównie bezpośrednie opinie i propozycje uczniów oraz sugestie pracowników Powiatowej Biblioteki Publicznej w Sieradzu. Dzięki temu nabyliśmy pozycje, które w znaczącym stopniu pojawiły się w księgarniach w 2017 roku. Są więc swoistymi „ciepłymi bułeczkami”, które zagościły na półkach biblioteki szkolnej.

W dniach 2 – 16 sierpnia 2015 roku grupa osiemnastu nauczycieli z Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych Nr 2 w Sieradzu uczestniczyła w projekcie: „Zagraniczna mobilność kadry edukacji szkolnej”, finansowanym z Programu Operacyjnego Wiedza, Edukacja, Rozwój, pod nazwą: „Przez języki obce do sukcesu”. Instytucją, która zorganizowała 50-godzinne szkolenie dla nauczycieli, poprzedzone trzymiesięcznymi przygotowaniami językowo-kulturowymi, było International Project Centre w Exeter w hrabstwie Devon w Wielkiej Brytanii. Nauczyciele podzieleni zostali na cztery grupy, w zależności od stopnia zaawansowania znajomości języka angielskiego, a zajęcia odbywały się w kilkunastoosobowych, międzynarodowych zespołach, w których, podczas pracy, nauczyciele szlifowali swój angielski, poznawali kulturę i geografię Wielkiej Brytanii oraz nowe metody kształcenia.

Do Exeter wyleciałem samolotem z Poznania (Ławica) w niedzielę 2 VIII o godz. 10.10; wylądowaliśmy w Bristolu szczęśliwie o godz. 11.30 czasu lokalnego.
Na miejsce przyjechaliśmy autobusem. Podróż trwała około dwóch godzin. Pierwszą niespodzianką był dla mnie ruch lewostronny. Ze zdumieniem patrzyłem, jak autobus na rondzie skręca w lewo…
Drugą niespodzianką okazały się warunki, jakie zastaliśmy. Znakomite pod każdym względem. Mieszkaliśmy w domu akademickim w kampusie Uniwersytetu w Exeter.
Trzecią niespodzianką okazała się – na dłuższą metę – bardzo ładna (nieangielska) pogoda.

Rozwijamy zainteresowania, zdolności i talenty w „Krainie Misia Uszatka”

Klucz do uczenia się - Program literacki

Potrafię czytać – naturalna nauka języka jako interakcyjny model nabywania kompetencji językowej u dzieci w wieku przedszkolnym

W przedwczorajszych szkołach wczorajsi nauczyciele uczą dzisiejszych uczniów rozwiązywania problemów jutra. Na taki paradoks wiele lat temu zwróciła uwagę dr. Marzena Żylińska, – na co dzień inspirująca nauczycieli choćby budzącymi się szkołami (http://www.budzacasieszkola.pl/).

Jak temu zaradzić? Sprawa nie jest prosta tym bardziej, że jest konsekwencją przemian cywilizacyjnych i społecznych zachodzących we współczesnym świecie. Funkcjonujemy w galopującej rewolucji technologicznej, dostosowujemy się do nowych schematów relacji międzyludzkich, żyjemy pod niebywałym wpływem przekazów medialnych i presją lajków. Najbardziej doświadczają nowego porządku młodzi ludzie, funkcjonując w nim od urodzenia i innego nie znając. Nadto są na nań otwarci, bo jest im bliski i wydaje się szalenie funkcjonalny.

Kolejny paradoks – to zdaje się być przede wszystkim problem nas, nauczycieli – przyjęcia skutecznej i pożądanej zawodowej roli oraz odkrycia dla siebie i uczniów optymalnej przestrzeni edukacyjnej. Musimy się poczuć w sprawie, bo mamy w tym swój interes. Gdyby system pozwalał, już dziś można sobie wyobrazić edukację jako spontaniczne wykorzystywania zasobów Internetu, ewentualnie spotykanie się na umownej agorze z jakimś współczesnym Sokratesem, np. Zuckerbergiem, Muskiem, Wardęgą, czy Stochem. Czyli klasyczna relacja uczeń (adept) – mistrz, doradca edukacyjny, mentor. Tradycyjnie pojmowany nauczyciel mógłby spokojnie odejść na świadczenie kompensacyjne. Nie wchodząc w szczegóły, można rozważyć kilka kierunków, w które moglibyśmy w swojej pracy skręcić.

W obliczu obserwowanego aktualnie kryzysu postaw, nas współczesnych, wobec zagłady Żydów dokonanej przez niemieckich nazistów i ich pomocników, rolą szkoły powinno być szczególne zainteresowanie edukacją o Holokauście. Państwa uwadze polecamy wydany przez ORE w 2012 r. Poradnik metodyczny Jak uczyć o Holokauście, autorstwa Roberta Szuchty i Piotra Trojańskiego.

Integralną częścią szkolnej edukacji o Holokauście powinna być wizyta w muzeum lub miejscu pamięci związanym z drugą wojną światową. Autentycznym miejscu wydarzeń historycznych, które zwykło nazywać się „muzeum upamiętniania”. Do takich zaliczamy muzea powstałe na terenie byłych niemieckich obozów koncentracyjnych i ośrodków zagłady ludności żydowskiej. Są to miejsca naznaczone cierpieniem i śmiercią milionów ludzi. Nie są to instytucje jednorodne. Zazwyczaj są jednocześnie cmentarzami, reliktami, pomnikami i muzeami, co implikuje formy działań edukacyjnych na ich terenie.

W naszym najbliższym sąsiedztwie znajdują się dwa szczególne miejsca pamięci. Pierwszym jest Muzeum Kulmhof w Chełmnie nad Nerem. Drugim jest Aleja Pamięci Ofiar Litzmannstadt Getto w Łodzi.